En Anlamlı Şampiyonluk

Ne zaman Fenerbahçe’yle ilgili yazı yazılacak olsa ilk paragrafta “3 Temmuz” vurgusu yapılır. Yapılması da gayet doğaldır çünkü; Fenerbahçe’den başka bir takım böyle bir durumla karşılaşsa o camia çoktan bitmiş tarihin tozlu sayfalarına karışırdı. Ama Fenerbahçe çok büyük bir camia olduğunu gösterdi ve bu sezonun açık ara en iyisi olduğunu gösterdi. Bu kadar nutuk yeterli deyip biz futbolumuza dönelim…

Aykut Kocaman o kadar zorlu bir süreçte yapılabilecek en iyi şeyleri yaptı… Avrupa’da yarı final oynattı, 2 kere Türkiye kupasını kazandı ve artık kendisinden daha iyilerini yapabilecek birilerine ihtiyaç duydu ve 4. Kez Fenerbahçe’yi bıraktı ama bu sefer geri dönülmez şekilde… Ersun Yanal 10 yıl önce Gençlerbirliği’nde iken Aziz Yıldırım-İlhan Cavcav görüşmesinden olumlu sonuç çıkmayınca Fenerbahçe’ye gelmesi 10 yıl rötarlı oldu. 10 yıl beklemesi Ersun hocaya bir olgunluk getirdi ve bu sezon başında takımı ipleri eline aldı ama öyle bir sıkı tuttu ki pek bırakmaya niyeti yok gibiydi. Aklınızda şöyle bir canlandırın, şampiyon olsa bile seneye şampiyonlar ligi yok. Böyle bir durumda ki takımı nasıl motive edersiniz? O gerek bile duymadı motive etmek için, sadece en iyi bildiği şeyi yapıp, futbol oynattı. Son yıllarda Fatih hocadan sonra iyi futbolu oynattığı gayet ortada. Taa sene başında dedi şampiyon olacağız diye. Sezon başında belki çoğu kişinin aklında soru işaretleri vardı, hatta ve Aziz Yıldırım dahil herkesin aklında vardı soru işaretleri. Ama Ersun hoca kendinden emin, kurduğu takımdan emin bir şekilde görevini layıkıyla yapıyordu ve yaptıda. Daha ilk maçta 2-0’dan 3-2 lik bir fire verinde bi’ dur geldi. O maçtan sonra soyunma odasında öyle bir yer yerinden oynadı ki sonraki 5 maçta rakiplerini darma duman ettiler. İlk maçı yenildikten tam 14 maç sonra bir daha yenilgi geldi. O 14 maçlık yenilmezlik serisi mükemmel bir oyun mükemmel bir takım görüntüsü sayesinde oldu. Karabük deplasmanında gelen o yenilgi soğuk duş etkisi yaparak tekrardan şahlandırdı Fenerbahçe’yi. Burada iddaa ediorum, eğer ki Fenerbahçe Türkiye kupasında da yoluna devam etseydi bu kadar kolay şampiyon olamazdı. 2011/2012 sezonunu hatırlarsanız Galatasaray’ın en önemli avantajı buydu. Bir ara fark 4’e kadar inse de Ersun hocanın öğrencileri şampiyonluktan emin şekilde yoluna devam ettiler ve bitime 3 maç kala şampiyonluğu aldılar. Şimdi biraz da istatistikler eşliğinde bakalım olaya…

•      28,7 ile ligin en yaşlı takımı fakat yaşlı olması böylesine zor zamanların altından kakmasına yardım eden şey.
•      50.509 kapasiteli Saraçoğlunu toplam 588.280 kişi doldurdu. Ortalama olarak 34.605 kişi oluyor ki bu Türkiye’de ortalama olarak en çok dolan 2. Stad anlamına geliyor. (%68,5) Taraftar desteğinin daha fazla olması gerekirdi 2 maçın seyircisiz oynandığını hatırlatmak lazım.
•       74 gol atıp 33 gol yediler. Galatasaray’dan daha fazla gol yemiş olmalarına rağmen iyi futbolla, kendinden emin şekilde şampiyonluğa yürüdüler. Evlerinde sadece 11 gol yiyerek gerçekten mükemmel bir ev sahibi avantajı oluşturdu.
•       Evinde sadece 3 beraberlik alıp 14 galibiyetle mükemmel bir ev sahibi formu yakaladılar. Fakat deplasman için aynı şeyi söylemek biraz güç… 6 deplasman yenilgisi biraz fazla, yanına 2de beraberlik ekleyince 22 puanlık bir kaybı deplasmanda, bu oldukça fazla olmasına rağmen rakipleri daha da kötü olunca rahat bir şampiyonluk oldu.

Fenerbahçe gerçekten 3 maç kala şampiyon olarak taraftarını sevince boğdu. Son yıllarda hep son maçlara kalırdı daha heyecanlı olurdu bizim adımıza. “Football Manager gözüyle şampiyonluk” yazımda da söylediğim gibi Fenerbahçe mutlaka Gençleşme harekatı yapmak zorunda. Milan bunu gerçekleştirdi fakat onlar adına 3 yıla mâl olan bir durum bu. Eğer ki Fenerbahçe bu gençleşmeyi yapacaksa bu sene yapmalıydı, çünkü seneye ne olursa Avrupa kupaları olmayacaktı ama şampiyonluğu düşünerek daha tecrübeli bir takım yaptılar. Eğer başarısızlık yaşamadan gençleşme istiyorlarsa bu sene o sene. Sonra ki yıllara kalırsa Milan örneğinde olduğu gibi hüzünlü dolu bir 3 sene geçirir Fenerbahçe camiası.

Melih Koçyegit / @Mkocyegit